Ενα ακόμα επεισόδιο απο την εκπομπή “Η ζωή στο χωριό” του TrifyliaWebTv. Αφιέρωμα στο παλαιό σχολείο του Καλού Νερού Μεσσηνίας…Μια όμορφη ιστορία γεμάτη αναμνήσεις απο τα στόματα των ίδιων παλαιών μαθητών που έζησαν στο ίδιο σχολείο! ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΤΗΝ ΕΥΑΝΘΙΑ ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑ για την άδεια της μουσικής της που μας πρόσφερε απλόχερα μόλις έμαθε για το παλαιό σχολείο!
<<…Βρεθήκαμε την Παρασκευή 16 Αυγούστου του 2019 στην περιοχή Άνω Καλονερό Μεσσηνίας και συγκεκριμένα στον προαύλιο χώρο ενός παλιό και μη λειτουργικού, εδώ και πολλά χρόνια Δημοτικού σχολείου, αφού έπαψε να λειτουργεί τη δεκαετία του 1970. Ο λόγος της επίσκεψης μας, ήταν αφενός για να συζητήσουμε με ανθρώπους που υπήρξαν κάποτε μαθητές σε αυτό το σχολείο, να μοιραστούμε μαζί τους τις μνήμες που έχουν από τα δύσκολα και συνάμα αθώα μαθητικά χρόνια κι αφετέρου προκειμένου να δημιουργηθεί ένα ντοκιμαντέρ, για λογαριασμό του TRIFYLIAWEBTV και της εκπομπή, η ζωή στο χωριό, με απώτερο σκοπό να προβληθεί η αγωνία αλλά και η προσπάθεια του συλλόγου των Απανταχού Καλονεριτών, προκειμένου το σχολείο αυτό να αναστηλωθεί. Συζητήσαμε με τον κύριο Δημήτρη Παπακωνσταντόπουλο, ο οποίος κατάγεται από το Καλονερό Μεσσηνίας, ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου στην Αθήνα, και είναι επί σειρά ετών πρόεδρος του συλλόγου, με δράσεις αξιοπρόσεκτες. Μπήκαμε στο σχολείο και μας περιέγραψε πως ήταν η μορφή του εκείνα τα χρόνια. Ο κύριος Παπακωνσταντόπουλος, μιλώντας μας για το ερειπωμένο και μη λειτουργικό πια σχολείο, μας μετέφερε θα μπορούσα να πω στην εποχή εκείνη, σε μια εποχή με δυσκολίες, ταλαιπωρία, φτώχεια και πείνα, για ένα σχολείο με διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα από το σημερινό, όπου τιμωρούσαν τους μαθητές για να τους σωφρονίσουν. Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες, θυμάται με νοσταλγία και αγάπη εκείνα τα χρόνια και μέσα από τη συζήτηση που κάναμε, φαίνεται καθώς λέγει πως δικαιολογεί τη συμπεριφορά εκείνη των δασκάλων, με βάσει τις τότε επικρατούσες συνθήκες στην εκπαίδευση. Στο μονοθέσιο αυτό σχολείο, το οποίο όπως προείπαμε έχει ερηπιωθεί, ο ίδιος αλλά και άλλα μέλη του συλλόγου έχουν οριοθετήσει τον προαύλιο χώρο του σχολείου και έχουν επισκευάσει την σκεπή, με σκοπό, εάν κι εφόσον βρεθούν τα χρήματα, να το αναστηλώσουν πλήρως. Κατόπιν, συζητήσαμε και με άλλους μαθητές της εποχής εκείνης, οι οποίοι επίσης μοιράστηκαν τις αναμνήσεις τους. Κατόπιν, δύο νερά κορίτσια, κόρες ενός από τους συμμαθητές εκείνου του σχολείου, μας μίλησαν και μας είπαν πως δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν κάτω από τέτοιες εκπαιδευτικές μεθόδους και συνθήκες που βίωσαν οι παλιαότεροι, κάνοντας μας μια διαπίστωση, πως από τις δυσκολίες βγήκαν αξιόλογοι άνθρωποι μέσα στην κοινωνία. Τέλος, η αναστήλωση του σχολείου είναι μια προσπάθεια που αξίζει να χρηματοδοτηθεί αφού αν ο καθένας προσφέρει από το υστέρημα του στον σύλλογο, είναι δυνατό να γίνουν σπουδαία πράγματα για τον τόπο και γιατί το σχολείο δεν θα είναι απλώς ένα αναστηλωμένο κτίριο, αλλά ένα κομμάτι, μέρος της ζωής πολλών που έζησαν σε αυτό, όπως επίσης κι ένας χώρος συνάντησης και διαλόγου. >>…
